حكومت فاشيستي طالبان و يك درس

به اساس تاريخ معاصر كشور عزيزم افغانستان مي توان دوره امارت (حكومت) قبيله گراي طالبان را نقطه توقف و ركود در تمام ابعاد زندگي شناخته شده انسان دانست. طالبان گروهي بودند سازمان يافته و داراي يك برنامه جهت از بين بردن فرهنگ انساني و مبدل ساختن افغانستان به بازار گرم سلاح، مواد مخدر و فقر از همه ابعاد آن؛ با وجود اينكه در امارت شان توجه خاصي به احكام ظاهري دين مبين اسلام داشتند مثلاً: ريش، نماز، امر بالمعروف و نهي عن المنكر، تطبيق جزا در ملاء عام، حجاب و غيره اما اين أعمال خالي از هرگونه اخلاص و معنا بود. من شخصاً در زمان امارت شان در كابل نبودم اما از اقوام ساكن در پايتخت داستانها و حكايات شنيدم. روزي را كه براي اولين بار بعد از چندين سال هجرت داخل افغانستان از راه هرات شدم، بخدا قسم است از دلارام الي كندهار اشك در چشم داشتم زيرا براي من ديدن فقر و كساني كه در مسير راه به سوال مشغول بودند سخت مايه ي اندوه و غم بود. البته بعداً فهميدم كه اين افراد گذاشته اند و براي نيروي مخالف دولت منبع مالي اند. امارت طالب به جزء از نفرت و يأس ديگر چيزي براي ما به ارمغان نياورد، قوم گرايي و تعصب چنان أوج گرفت كه حتي تا امروز هم در خيلي از ولايات كشور جاريست.

درسي كه مي توان از دوره سياه امارت طالبان گرفت اين است: دلبستن به تعلقات قومي و سمتي و زباني مسير درست براي رشد و انكشاف اجتماع انساني نبوده و غرق شدن در تعصب قومي به جز از فلاكت، باري (ثمر) ديگر به شاخساران درخت برومند زندگي ندارد.