چرا همه ما انسانهاي عصر فعلي عصباني هستيم؟

با عرض سلام و احترام خدمت شما خواننده معزز اين تارنامه تقديم مي نمايم، اميد است از گزند روزگار در امان باشيد.

موضوع خيلي جالبي در فكرم خطور كرد كه عنوان همين نوشتار را تشكيل ميدهد، من نمي خواهم دلايل اينكه چرا ما انسانهاي قرن بيست و يك در مجموع پرخاشگر شده ايم را بيان نمايم. هركس دليل عصبانيت خاص خود را دارد و توجيه مي نمايد. اما منحيث يك شاهد رفتار انسانهاي دور و برم به صورت واضح عمل پرخاشگري را مي نگرم. اين معضل رفتار اجتماعي در درون مجتمع به كودكان و اطفال نيز سرايت كرده است. بسياري از اطفال نازنين كه اميد فرداي ما و مشعل فروزنده شام پيري ما هستند؛ به اندك ترين بي توجهي رفتار پرخاشگرانه و تهاجمي از خود بروز مي دهند كه بعضي اوقات باعث تعجب ما بزرگسالان ميگردد. شايد بتوان از ميان اين رفتار غير اجتماعي كه سر دچار آن گرديده ايم به بسياري از مسايل مخفي رفتاري پي ببريم. طور مثال مي توان چنين تذكر به عمل آورد: رفتار پرخاشگرانه اطفال با وجود محبت و لطف والدين يا همنشينان اثر مستقيم امواج راديويي يا ستلايتي (مأهواره اي) باشد؟ همچنان اثر مستقيم مواد كيمياوي كه در خوراكه باب (توليدات زراعتي مانند جبرليگ) استفاده مي شود؛ داشته باشد؟ اين چنين رفتار ها زماني بروز مي كند كه اطفال به چيزي كه ميخواهند دست پيدا نكنند. (ادامه اين بحث در نوشتار بعدي...)  با عرض حرمت فرهاد شامخ سيدخيلي